Το καλοκαίρι του 2018, κάναμε με τη σύζυγό μου ένα οδικό ταξίδι στις Ιταλικές Άλπεις, ή αλλιώς Δολομίτες. Ήταν τέλος σχεδόν Αυγούστου και η περίοδος αυτή είναι συνήθως βροχερή στην όλη περιοχή. Η μέρα από το πρωί έδειχνε αρκετά καλή αν και όλες οι εφαρμογές πρόγνωσης καιρού μας έδειχναν βροχή. Προετοιμαστήκαμε λοιπόν κατάλληλα για βροχή. Το πρόγραμμά μας άρχισε από νωρίς το πρωί με στόχο να καταλήξουμε στην περιοχή, Lago di Braies, το απόγευμα για το ηλιοβασίλεμα.

Περάσαμε λοιπόν από κάτι μαγικά δάση με έλατα όπου και ήταν αδύνατο να μην σταματήσουμε, ώντας Κύπριοι και διψασμένοι για φυσικά τοπία.

Περπατήσαμε για λίγο στο δάσος και χαζέψαμε τη φυσική ομορφιά του τοπίου.

Ο καιρός φαινόταν καταπληκτικός και η στάση διαρκούσε όλο και περισσότερο. Το τοπίο ήταν μαγικό, όπου και να κοιτούσες.

Φωτογραφίσαμε από ψηλά αλλά και από πολύ κοντά!

Συνεχίσαμε λοιπόν τη διαδρομή και κάναμε τη δεύτερη μας στάση σε μια λίμνη, που ήταν κυριολεκτικά στην άκρη του δρόμου. Γαλάζια νερά και υδρόβια πουλιά να δίνουν την παρουσία τους και να ταράζουν τα νερά με τις υπέροχες ανακλάσεις του αλπικού δάσους που περιέβαλλε τη λίμνη.

Δεν μπορούσαμε φυσικά να μην φωτογραφίσουμε και πάλι το σημείο αυτό.

Από εδώ συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στο μαγευτικό τοπίο. Έμοιαζε σαν σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι. Το αλπικό δάσος να σε περιβάλλει και οι επιβλητικές κορυφές των βουνών να ξεπροβάλλουν από κάθε γωνία!

Φτάσαμε λοιπόν στην 3η μας στάση γύρω στο μεσημέρι. Ήταν άλλη μια τιρκουάζ λίμνη μέσα στο δάσος με κάποια μικρά εστιατόρια που ήταν κυριολεκτικά μέσα στο νερό, καθώς επίσης και χώρους για δραστηριότητες στην λίμνη αλλά και κάποιους μικρούς ξενώνες.

Αφού ξεκουραστήκαμε και φάγαμε το μεσημεριανό μας, απίστευτη ιταλική πάστα εννοείται, ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε προς τον τελικό προορισμό της ημέρας, την περίφημη Lago di Braies. Σκοπός μας, ήταν η φωτογράφιση τόσο στα κλασικά σημεία αλλά και εναλλακτικές λήψεις από μια άλλη μάτια. Κατά την διάρκεια της διαδρομής, ο καιρός ήταν τέλειος. Μερικά σύννεφα που ήταν διάσπαρτα στον ουρανό, θα ήταν απλά μια καταπληκτική προσθήκη στη σύνθεση της φωτογραφίας. Πλησιάζοντας λοιπόν στον χώρο στάθμευσης, σε λιγότερο από 5 λεπτά μαύρισε ο ουρανός, εξαφανίστηκε το βουνό από την πυκνή ομίχλη και άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς με δυνατούς ανέμους και κεραυνούς, σε σημείο που δεν μπορούσαμε να κατέβουμε από το αμάξι! Ο κόσμος έτρεχε πίσω στα αυτοκίνητά του και να αποχωρεί βιαστικά. Ο χώρος στάθμευσης άδειασε κυριολεκτικά σε διάσημα περίπου 25-30 λεπτών. Σιγά σιγά η βροχή άρχισε να κοπάζει και να γίνεται εντελώς ανάλαφρη. Εμείς, προετοιμασμένοι σχετικά για το σκηνικό, βάλαμε αδιάβροχο και κατεβήκαμε στη λίμνη. Το πρώτο πράγμα που θέλαμε να κάνουμε ήταν η βαρκάδα με κουπί. Για κακή μας τύχη όμως, η έντονη βροχή ανάγκασε τον ιδιοκτήτη να τα μαζέψει, να δέσει τις βάρκες όπως όπως και να κλείσει. «Ελάτε αύριο», μας λέει. Δυστυχώς, το πρόγραμμά μας δεν μας επέτρεπε να πάμε και την επόμενη μέρα εκεί, γιατί μέναμε περίπου 150χλμ μακριά. Χάσαμε λοιπόν τη διάσημη βαρκάδα στη λίμνη και τη λήψη της κλασικής φωτογραφίας.

«Δεν πειράζει», είπαμε, «θα βγάλουμε εναλλακτικές». Συνέχισε, εν τω μεταξύ, να ψιλοβρέχει σε σημείο που δυσκόλευε αρκετά τις λήψεις μακράς έκθεσης με φίλτρα (long exposure with ND Filters), γιατί γέμιζε το φίλτρο σταγόνες βροχής και είχαμε ξεμείνει απο στεγνά πανιά για να καθαρίζουμε τα φίλτρα.

Το καλό με τη βροχή, ήταν ότι μείναμε σχεδόν μόνοι μας στην λίμνη. Όσοι δεν έφυγαν εντελώς, είχαν πάει στο παρακείμενο καφεστιατόριο. Μετά από καμιά ώρα, η βροχή σταμάτησε σχεδόν εντελώς και ο ουρανός καθάρισε αρκετά. Η λίμνη άρχισε να ηρεμεί και να εμφανίζει τις μαγικές αντανακλάσεις.

Ήταν η στιγμή για το Mavic Pro. Αν και έριχνε καμιά σταγόνα πού και πού, δεν μπορούσαμε να μην το ρισκάρουμε.

Βάλαμε πολωτικό φίλτρο και φύγαμε προς τα πάνω. Μετά από μερικές πανοραμικές λήψεις, εντόπισα τις βάρκες που ήταν δεμένες στη μέση της λίμνης και η ροή του νερού τις μετακινούσε κάθε μερικά λεπτά. Οι φωτογραφίες φαίνονταν εντυπωσιακές, ακόμα και στην οθόνη του κινητού, χωρίς καμία απολύτως επεξεργασία. Το πολωτικό φίλτρο ήταν ακριβώς στην σωστή γωνία 90° και η γυαλάδα είχε μειωθεί στο ελάχιστο! Έτσι λοιπόν βγήκε αυτή η φωτογραφία. Χάσαμε μεν την κλασική λήψη, αλλά βγήκε αυτή η μοναδική φωτογραφία. Μοναδική, λόγω της δυσκολίας για επανάληψη μιας τέτοιας λήψης, αφού χρειάστηκε η συμβολή διάφορων τυχαίων παραγόντων για τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών, όπως η ένταση του ανέμου, τα σύννεφα, ο φωτισμός, η απουσία του κόσμου, το χρώμα της λίμνης, οι θέσεις των βαρκών, κλπ.

Mavic Pro

Το πρώτο Mavic, λοιπόν, είναι έμπιστος φίλος εδώ και αρκετό καιρό. Έχει πετάξει σε Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία, διανύοντας περίπου 350χλμ σε 280 περίπου πτήσεις. Η κάμερα του, αν και 12 MP στις περιπτώσεις που είχε καλό φωτισμό, δεν με πρόδωσε ποτέ! Όταν ο φωτισμός είναι περιορισμένος, δεν μπορεί να αποδώσει, λόγω του ότι ο αισθητήρας είναι πολύ μικρός και ο ψηφιακός θόρυβος είναι αισθητά αυξημένος, κυρίως στις σκιές.

Ασφάλεια

Πριν από κάθε πτήση, κάνω πάντα ένα γρήγορο έλεγχο του drone εξωτερικά, για έλεγχο τυχόν φθοράς στους έλικες. Ένα μικρό ράγισμα ή φθορά στις εξωτερικές άκρες είναι σημαντικό, και δεν πρέπει να αγνοείται. Αλλάζουμε αμέσως όλους τους έλικες, αν παρατηρήσουμε την παραμικρή αλλοίωση σε οποιοδήποτε σημείο!

Μετά την απογείωση πάντα κάνουμε ένα σύντομο hovering για 15-20 δευτερόλεπτα και πριν φύγουμε προς τα πάνω, κάνουμε μια σύντομη κίνηση μπρος - πίσω, δεξιά - αριστερά, πάνω - κάτω και περιστροφή δεξιόστροφα και αριστερόστροφα.

Γενικά ακολουθούμε πάντα τους κανόνες ασφαλείας, για δική μας ασφάλεια αλλά και των γύρω μας.

Ρυθμίσεις

Όπως και στην DSLR μηχανή, έτσι και στο Drone, πολλοί με ρωτάνε την κλασική ερώτηση: «Φίλε τι ρυθμίσεις έβαλες;» Κατά τη φωτογράφιση με το συγκεκριμένο μηχάνημα, βγάζω πάντα τη φωτογραφία σε RAW DNG, άρα δεν έχω να ασχοληθώ ούτε με white balance ούτε με color profiles, αλλά ούτε και με τις ρυθμίσεις ευκρίνειας, αντίθεσης και κορεσμού χρωμάτων. Στο Mavic PRO δεν φωτογραφίζω πάντα manual, γιατί δεν υπάρχει έλεγχος στο διάφραγμα όπως στο Mavic 2 PRO που όλες μου οι λήψεις είναι αποκλειστικά manual με βοηθό το ιστόγραμμα που μας δίνει η εφαρμογή.

Επεξεργασία

Η επεξεργασία όλων των φωτογραφιών μου γίνεται κατά 95% στο Lightroom και κατά 5% στο Photoshop. Πρώτο πράγμα που κάνω πάντα σε κάθε επεξεργασία, είναι η διόρθωση προφίλ και φακού που δίνει το lightroom. Μετά από αυτό περνάω στη φωτογραφία ένα από τα δικά μου Presets (Μπορείτε να τα δείτε εδώ) και από αυτό το σημείο και μετά, κάνω τις διορθώσεις μου αρχίζοντας από τις καμπύλες (curves) και συνεχίζοντας στις βασικές διορθώσεις αμέσως μετά. Μετά την ολοκλήρωση της διόρθωσης αφήνω τη φωτογραφία και επανέρχομαι να την εξετάσω ξανά αργότερα, με μια νέα ματιά και πάντα, μα πάντα, κάνω ξανά μικροδιορθώσεις.

Επειδή αυτό το κομμάτι με τις ρυθμίσεις και τις διορθώσεις δεν τελειώνει ποτέ, θα το αφήσω μέχρι εδώ και αν κάποιος θέλει να μάθει περισσότερα μπορεί να ρωτήσει στα σχόλια.

Διαγωνισμός φωτογραφίας.

Αρκετοί φίλοι και γνωστοί μου, μου έλεγαν επανειλημμένα να υποβάλω τις φωτογραφίες σε κάποιο διαγωνισμό φωτογραφίας, γιατί έμοιαζαν να είναι βγαλμένες από ταινία. Με τη δική τους παρότρυνση, λοιπόν, αναζήτησα τη διαδικασία υποβολής φωτογραφιών σε διεθνείς διαγωνισμούς. Πρώτη μου επιλογή, ήταν φυσικά ο ελληνικός διεθνής διαγωνισμός “Greek Photographic Circuit”, όπου η σελίδα τους είχε κατανοητές οδηγίες και ο τρόπος υποβολής ήταν απλός. Έφτιαχνες λογαριασμό, διάλεγες κατηγορία, έβαζες ένα τίτλο και ανέβαζες τη φωτογραφία στις διαστάσεις που ζητούσαν. Πλήρωνες για ποσό για τις κατηγορίες που επέλεγες και ήσουν πλέον διαγωνιζόμενος.

Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να βραβευτεί μία φωτογραφία μου με χρυσό μετάλλιο και αν μη τι άλλο σίγουρα δεν περίμενα να είναι αυτή από το Mavic PRO, με την τόσο χαμηλή ανάλυση.

Και όμως τελικά αυτό που μετράει σε ένα διεθνή διαγωνισμό, είναι η σύνθεση της φωτογραφίας, η διαφορετική οπτική, αυτό που σε κάνει να σταματήσεις τη ροή των φωτογραφιών και να αναζητήσεις την ιστορία πίσω από τη φωτογραφία.